Als orthoptist houd ik mij bezig met de samenwerking tussen de ogen én de beweeglijkheid van de ogen. Op mijn spreekuur zie ik vaak jonge kinderen die niet door de ogentest komen. Zij kunnen niet goed zien doordat ze een lui oog hebben of een bril nodig hebben. Ook andere patiënten van jong tot oud kunnen op mijn spreekuur komen, bijvoorbeeld in verband met hoofdpijn, scheelzien, dubbelzien of leesproblemen.
In mijn werk probeer ik altijd de patiënt centraal te stellen. Dat wil zeggen dat ik het heel belangrijk vind dat mijn patiënt zich op zijn gemakt voelt, maar ook de behandeling en het onderzoek begrijpt. Hij of zij moet zich bovendien gezien en gehoord voelen. Doordat ik als orthoptist patiënten regelmatig terug zie krijg ik buiten de ogen vaak ook wat van het leven van de patiënt mee. Bij ziekte, overlijden of geboorte probeer ik altijd even tijd te maken om die dingen te bespreken, want een patiënt is veel meer dan een paar ogen.
Ik geniet ervan als mijn patiënt tevreden de poli verlaat. Soms zie ik ze maar kort, soms jaren. Als een kind via de GGD ingestuurd wordt dat slecht ziet of een lui oog heeft, begeleid ik hem of haar met de brilcontroles en afplakken. Als ze vervolgens jaren later met een prachtig resultaat de poli verlaten dan voelt dat echt als een kroon op mijn werk.’
Opleiding
Orthoptie Hogeschool van Utrecht, 2001 tot 2004
