Oog voor de mens

Mijnheer Van Essen is een sportieve man. Hij zeilt en loopt hard, vroeger liep hij zelfs marathons. Lezen doet hij ook graag, net als tuinieren. ’s Winters hangt hij vogelvoer in de boom in zijn achtertuin. Hij geniet van het schouwspel: de koolmezen en roodborstjes rond het voer en de kat in de boom, die alles volgt. Net als mijnheer Van Essen. Nu wel! ‘Voor de staaroperatie kon ik de krant en de ondertiteling op TV niet goed meer lezen. Iemand die op een paar meter afstand voor me zat, kon ik nauwelijks herkennen.’

Geen verrassingen

In de spreekkamer legde oogarts dr. Çatik precies uit wat er aan het oog mankeerde en hoe de operatie zou verlopen. ‘Dat deed ze heel goed. Ze maakte zichtbaar wat er ging gebeuren.’ De operatie bleek slechts een kleine ingreep. ‘Ik moest plaats nemen in een soort tandartsstoel. De oogarts en twee assistenten werkten samen, een geoliede machine. Tijdens de ingreep spraken zij niet over mij, maar tegen mij. Elke handeling werd benoemd. Ik wist dus steeds wat ze deden, waardoor ik niet verrast werd. Dat was goed, want het is al spannend genoeg. Het zijn toch je ogen!’   

Wonderen bestaan

‘Toen ik een paar weken later weer bij dokter Çatik was heb ik haar gezegd: “Het wonder van Lourdes is er niets bij. Honderd procent verbetering.” Daar moest ze wel om lachen.’

Mijnheer Van Essen was zelf directeur van een zorgcentrum in Amsterdam. Hij weet wat belangrijk is in de zorg: als mens gezien worden. Dat is precies wat hij ervaart in het BovenIJ ziekenhuis; een kleinschalig ziekenhuis met oog voor innovatie. Over dokter Çatik zegt hij: ‘Het is een lieve, aimabele vrouw, en heel deskundig.’ Hij ziet het ook bij andere specialisten in de wachtkamer. Hoe ze de patiënten aanspreken. ‘Volgens mij zoekt het bestuur de artsen daar op uit.’